De verlengde blik
Deze compacte collectiepresentatie met moderne en hedendaagse werken ging in op een belangrijk basisprincipe binnen de beeldende kunst, namelijk het kijken. De waarneming ligt aan de basis van het begrijpen van kunst. De getoonde werken nemen echter het kijken zelf als onderwerp. De kunstenaars zetten het publiek visueel op het verkeerde been: de werken zijn geen representatie van de werkelijkheid, maar vormen een venster op een andere realiteit.
De foto's van Günther Förg (1952) lijken op het eerste gezicht documentaire architectuurfoto's, maar Förg speelt met dat wat wel zichtbaar is en dat wat buiten beeld valt of overbelicht is. Het oog van Man Ray (1890-1976) beloert je, maar kan in feite niet zien en ook de kinderen die David Salle (1952) heeft afgebeeld zijn niet in staat om ons of zichzelf te zien. De illusie van het zien werd in de laatste zaal door Gabriel Lester (1972) op de spits gedreven, terwijl de installatie van Andro Wekua (1977) de bezoeker tot een voyeur maakt. Alle werken, dikwijls installaties, boden alternatieve werkelijkheden, die de bezoeker bewust maken van het kijken zelf.
