Nu ik je écht zie, begrijp ik je

Luisterend oor

Een groot deel van de studenten wil later graag gaan werken met jongeren en wil graag voor dit project ook iets doen voor jongeren. Want zij zijn de toekomst. Als jongeren kunnen ze goed weten waar de problemen of uitdagingen voor deze doelgroep liggen. ‘Tot en met je 17e heb je alle vrijheid en geen verantwoordelijkheid. Zodra je 18 wordt, ben je ineens volwassen. Niemand had mij ooit verteld dat ik een zorgverzekering moet betalen, ineens krijg ik dan die rekening’, zegt Gregory. ‘De overstap is gewoon heel groot’, beaamt Irina, ‘Ineens krijg je verantwoordelijkheden en verplichtingen waarvan je niet eens wist dat ze bestonden’. Nog niet iedereen is al volwassen maar ze kunnen er allemaal al wel over mee praten. ‘Maar wat zou jullie jongeren hierin kunnen helpen? Wat heb je nodig?’, vraagt Nilton. ‘Je hoeft niet eens per se te helpen. Alleen al luisteren of gewoon dat er iemand is, dat is al heel fijn’, zegt Gina.

Elkaar écht zien
De andere helft van de studenten wil graag iets doen voor álle wijkbewoners. Een tentoonstelling die iedereen met elkaar verbindt. Dé wijkbewoner bestaat niet, er is best veel diversiteit merken de studenten op tijdens een wandeling door de wijk.  ‘Hoe zou je deze mensen met elkaar in contact kunnen brengen?’, vraagt Nilton. ‘Misschien iets doen voor of met families?’, oppert Adam. ‘Maar dan sluit je de mensen uit die geen familie hebben’, reageert Chris. Verschillende andere opties komen voorbij, maar alle opties lijken ook weer mensen uit te sluiten of op bezwaren te stuiten. Er ontstaat een opening als Deborah het eenvoudiger formuleert: ‘Als je een ander ziet, écht ziet, dan ontstaat er begrip’, zegt ze. ‘Wat als ze elkaar een keer écht ontmoeten’.

Boom met eieren en spiegeltent
Nu de probleemstelling duidelijker wordt, kunnen de studenten nadenken over de vorm. Er wordt druk gebrainstormd en geschetst: een boom waar mensen een soort eieren aan kunnen geven en van kunnen pakken, een soort tent met spiegels die je kunt betreden waar je jezelf maar ook de ander in kunt zien, een weegschaal met zakken die je symbolisch kunt weghalen en erop leggen totdat er balans is. De workshopweek eindigt met een stapel opmerkingen, ideeën en schetsen.

Door het bos de bomen niet meer zien
In januari bespreekt Nilton met de studenten het uiteindelijke voorstel voor de expositie dat uit deze workshopweek is gekomen. Het is een bos dat je kunt betreden en heeft de titel door het bos de bomen niet meer zien. In het midden zijn spiegels die draaien. In het bos, hoor je verschillende stemmen. De titel van het kunstwerk is een omdraaiing van de uitdrukking door de bomen het bos niet meer zien, wat betekent dat als je te veel op details (de bomen) let, kun je het geheel (het bos) niet meer overzien. In dit kunstwerk gaat het over dat we het individu niet uit het oog moeten verliezen. De studenten reageren verrast en herkennen veel. ‘Het is toch moeilijk voor te stellen hoe het is als je erin staat’, zegt Chris. Binnenkort kunnen ze het zelf ervaren. In verband met corona zal de tentoonstelling uitgesteld worden en in april te zien zijn. Vanwege de beperkte capaciteit van de school zal er ook een online tentoonstelling met dezelfde titel op instagram worden gemaakt.

De namen van de studenten in dit artikel zijn vanwege privacyredenen gefingeerd.
Dit project stelt zich ten doel om een betere aansluiting tussen de culturele sector en het mbo te realiseren. Het is mogelijk dankzij de programmaregeling ‘Kunsteducatie voor mbo’ers’ van Fonds 21.